De kinderen van WENDY’s hoofdredacteur hebben dyslexie. Een keer in de twee weken blogt hij daarover. Dit is deel 1, over een paasei met pease.

Bloeme laat me vier eitjes zien. Ze zijn schitterend. Witte eieren, vol harten, bloemen, stippen, yin en yang-tekens, de woorden vrede, gezond en pease. Met een s, ja. Ook al heeft ze een miljoen keren peace met een c gezien. Bloeme heeft de allermooiste eieren ooit gemaakt en ze verkneukelt zich. Morgen, Tweede Paasdag, als alle broertjes, neven, nichten ze moeten zoeken, dan zal het pease zijn…

Gedroomde dochter

Ik schrijf dit met een vol hart. Aan de ene kant huist de trots, de tederheid. Bloeme is bijna 12 en in vele opzichten de gedroomde dochter. Ze is ook dyslectisch. Voor haar is het goed schrijven van ‘gezond’ (geen t dus en met een z in het midden), ‘vrede’ (geen f en geen ee dus) al een dikke, vette overwinning. Eigenlijk is ‘pease’ al heel erg goed.

Boosheid

Het afgelopen jaar was ze vaak boos. Of boos, eerder furieus. Ze smeet met deuren, schreeuwde het uit, at slecht of niet, zocht voortdurend ruzie met haar ouders. Wat we ook zeiden, hoe we het ook probeerden, de furie keerde terug in haar pre puberende lijfje. Wat was er aan de hand? Zelf wist ze het ook niet. ‘Ik word soms ineens zo boos,’ zei ze. Ik brak en brak, keer op keer. Ik wilde haar zien genieten, dansen, smullen…

Langzaam werd het helder. De spanning liep op. Groep 8. Een keten aan toetsen, pre advies, definitief advies, de toekomst, door cijfers en wetten bepaald. Bloeme zit op de Vrije School, waar de sfeer hartverwarmend is, waar aandacht voor elkaar in optima forma wordt belijd, waar je als ouder je kind met een gelukkig hart achterlaat. Maar met dyslectische kinderen, daar weten ze niet zo goed raad mee. Dat moeten wij, de ouders, toch maar oplossen.

Dyslectie is zwaar en vermoeiend

Bloeme had twee jaartjes geleden begeleiding en ging –serieus en gedreven als ze is- als een speer. Dan is de regel: fijn, ze is terug in het peloton, dan stoppen we er dus weer mee! Wij waren niet wakker genoeg, hadden de begeleiding structureel moeten inkopen en buitenschools moeten doorgaan. We deden dat niet. We gunden haar ontspanning na de inspanning (want voor dyslectische kids is school super zwaar en vermoeiend) en zagen lijdzaam toe hoe Bloeme langzaam weer afhaakte. En afgelopen weken als enige van haar hele klas een advies kreeg die haar wegrukt bij haar beste vriendinnen die allemaal door kunnen op de Vrije School of naar gymnasia gaan.

Het was een groot feest op de app-groep van Bloeme’s Klasje, ieder kind juichte het uit. Bloeme niet. Zij zit vastgeketend in haar oorlog met de woorden, de letters, de keiharde wetten van het onderwijs. Zij wordt keer op keer met haar neus op die feiten gedrukt: jij bent niet goed genoeg. Jij kunt dingen niet. Jij schrijft te langzaam, jij leest te langzaam, het nieuwsbegrip dringt te langzaam door…’Minder slordig werken, Bloeme!’ las ik op haar werk.

Lees ook de blog van Rosa over haar puberzoon: ‘Hoe krijg ik mijn puberzoon aan zijn huiswerk?‘

‘Ze kan zo veel!’

Terwijl, Bloeme kan zo veel. Ze is creatief, nieuwsgierig, danst geweldig, tekent mooi, ontwerpt schitterend, is een snel begeesterd meisje dat graffiti fantastisch vindt en gaat voor een gezond, happy leven vol met pease…

Een paar maanden geleden kon het niet langer. Toen haar juf, een lief mens maar zonder enig idee hoe ze dyslectische Bloeme helpen kan, het pre advies uitsprak brak mijn hart en onmiddellijk brak er een wilde opstand uit in mijn hoofd. Nu moest het anders. De frustratie van Bloeme diende bestreden. Haar toekomst mocht niet bepaald worden door de dingen die ze niet zo heel goed kan. Haar toekomst moest bij haar naam gaan passen. Het moest maar eens bloemrijk worden.

Levenslustige, getalenteerde kinderen

En toen kwam er plots een mail. Van een lotgenote. Die het ook niet langer kon aanzien. Er kwam een zondag en plots zaten mijn vrouw en ik in een kring met ouders, allemaal lieve, verstandige mensen, die praatten over hun avonturen met hun dyslectische kids. Die renden en knutselden ondertussen rondom en ik zag alleen maar mooie, levenslustige, getalenteerde kinderen. De ouders deelden en in onze kwetsbaarheid –er werd wat af gesnikt en geslikt- en onmacht (er zijn nauwelijks scholen die ingericht zijn op dyslectische kinderen lijkt het) vonden we elkaar, zoals we elkaar ook vonden in de ontdekking dat dyslectische kinderen vaak heel bijzonder zijn in creativiteit.

Voor ons stond Stephanie van happydyslectisch.com en zij herkende alles. Zelf hartstikke dyslectisch. Ze liet foto’s zien van Einstein, Steve Jobs, Adriaan van Dis, Pablo Picasso en Bill Gates en nog heel wat andere grootheden. Allemaal dyslectisch. Ik dacht aan mijn ontmoeting voor WENDY met Joss Stone en haar woorden over haar dyslexie. En ik zag in mijn ooghoeken Floris –mijn ook dyslectische zoon- heerlijk voetballen en Bloeme gepassioneerd met een filmpje bezig zijn. Ze is al zo ontzettend veel verder dan ik, haar bepaald niet dyslectische vader, als het om beelden en social media gaat…

School is cool

Ze zit nu naast me en tekent en kleurt de eieren. Zo mooi heb ik het nooit gekund. Ze gaat nu iedere week naar Stephanie die haar zelfvertrouwen geeft. We hebben het waanzinnige project School is Cool gevonden, waardoor Bloeme voor haar huiswerk nu ook een buddy heeft, Arianne, een schat van een mens en heel slim. Bloeme heeft ons haar vaste voornemen vertelt: binnen een jaar zo goed presteren dat ze ook naar haar gedroomde school kan. Dan stroomt ze terug naar de Vrije School en haar (super lieve) vriendinnen. Het wordt geen gemakkelijk jaar, maar we gaan er voor. Samen.

We zijn te laat geweest. We hadden alles eerder in gang moeten zetten. Maar nu laten we niet meer los. Bloeme is niet alleen. Ze heeft Stephanie, ze heeft Arianne, ze heeft haar BFF Anna, ze heeft prachtige vriendinnen als Xiao en Frida, ze gaat sociaal super in de klas, ze voetbalt met The Gang, deelt haar passie voor graffiti met Senne, ze danst bij Lucia Marthas de sterren van de hemel in het klasje van de coole gast Shaggy, ze heeft kinderyoga in de Roos bij Sanne, ze is een schat voor haar oma’s en opa en ze leert haar vader een hoop over instagram, musically en lively, best handig voor een hoofdredacteur van de WENDY.

En dankzij haar liggen er morgen de allermooiste paaseieren verstopt in de bossen van Eesveen. Ik hoop dat ik die met ‘pease’ vind.