Had je voor je deelname aan Expeditie Robinson verwacht dat dit idee eruit zou rollen?

‘Ik ging erin met het idee dat ik mooie gesprekken zou voeren en vrienden voor het leven zou maken. Maar dat liep nogal anders. Ik vond geen aansluiting en werd al vrij snel verstoten. In Spanje leef ik als een soort kluizenaar op een berg. Als ik in Amsterdam ben, waar mijn vrienden zijn, ga ik naar feestjes, heb ik etentjes, dat soort dingen. Maar een nieuwe groep maak ik zelden nog mee. Het bracht me helemaal terug naar mijn jeugd, toen ik als zesjarig meisje uit Tasmanië naar Nederland ben verhuisd. Daar was ik ook een vreemde eend in de bijt. Ik sprak de taal niet en was gewend om in een rood geblokt school uniform naar school te gaan. Ineens kwam ik in een totaal andere wereld terecht. Op mijn vijftiende ben ik nog eens verhuisd van Leeuwarden naar Putten. Ik kwam wéér terecht op een nieuwe middelbare school, waar alles compleet anders was. Ik ben vaak in mijn leven de outsider geweest die zich in een groep moet vechten. Nu moest ik er wat mee doen.’

Viel het kwartje voor het boek al op het eiland?

‘Daar had ik toen niet de ruimte voor, ik was keihard bezig om te overleven. Niet fysiek, maar puur in psychologisch opzicht. Kort daarna kwam ik thuis in Spanje en besloten mijn man en ik met de daktent te roadtrippen. In de Pyreneeën zagen we een hotel aan het einde van de weg tussen twee bergwanden in; heel onheilspellend. De receptie vertelde mij dat het hotel in de winter gesloten was voor twee maanden. Toen vielen de puzzelstukjes samen en zag ik het hele boek voor me. Als je met een groep mensen op dit hotel moet passen kun je geen kant op als het mis gaat.’

Wat heb je geleerd over groepsprocessen?

‘Ik heb met heel veel experts gesproken over hoe het mis kan gaan in een groep. Mieke van Stigt die het boek Alles over pesten schreef, zei tegen mij: Het ligt niet aan de hoogste boom dat de bliksem inslaat. Pesten en buitensluiting ontstaat omdat er te veel spanning in een groep is en dat moet ergens naartoe. Je moet het dus niet persoonlijk opvatten. Wat ik zelf heb geleerd is dat je vooral niet je best moet gaan doen om tóch die aansluiting te vinden. Nooit proberen om bij mensen te horen, die niet bij jou horen. Zoiets moet organisch ontstaan.’