fbpx

Emotionele, maar prachtige column van Peter Heerschop over het drama in Oss

Heel Nederland is in tranen na het dramatische ongeval in Oss. Vier kinderen zijn om het leven gekomen bij een ongeluk met een bakfiets op een spoorwegovergang. Eén kind en de begeleidster zijn zwaar gewond. De plek bij de spoorwegovergang is veranderd in een bloemenzee. 

Mooie woorden

Stilte en verdriet in Nederland. Wat moet je ook zeggen als er zoiets onpeilbaar verdrietigs gebeurt. Er zijn eigenlijk geen woorden voor. Toch heeft Peter Heerschop vandaag hele mooie woorden over dit drama uitgesproken. In Lieve Marianne, een rubriek op Radio 538, deelde hij een emotionele column over dit drama. Bekijk hieronder het fragment (vanaf ongeveer 6.55 minuten).

Lees hier zijn column:

Soms is slechter juist beter. Bijvoorbeeld dat een trein te laat is. Dat de accu van een bolderkar die ochtend kapot is. Hoe kun je samen zijn als het ergst denkbare gebeurt? Het ergst denkbare voor iedere vader en moeder. Dat is de dood van een kind.

Een kind, onbevangen, klein. Dat is jouw spiegel van de wereld. De glimlach die jou doet beseffen dat je leeft. De onvoorwaardelijke liefde die er in jou wordt opgeroepen en al het andere relatief maakt.

Vijf kinderen en een begeleidster in een kar op weg naar school. Ik zie die karren vaak rijden. Ik hoor dan de kinderen praten, lachen en zingen. Ze zijn op weg om iets te leren. Ik denk dan altijd ‘wat fijn, onbezorgd met elkaar’. We gaan er allemaal op vooruit.

De kar sloeg op hol en ze weten niet wat er is gebeurd. Maar er was een trein. Vier kinderen dood, één zwaargewond. Net als de begeleidster. Ik kijk door de ogen van de machinist, ik voel de tranen van onmacht: wat nu? Door de ogen van de begeleidster die op de kar rijdt, de tranen van paniek en ongeloof: wat nu? Door de ogen van het zwaargewonde kind, tranen van pijn en onbegrip: wat nu?

Ik zie de dood, de omstanders, vooral de ouders. Mijn god! De ouders! Alles in mij is vader. Ik zoek een oude foto van m’n dochter. God wat was ze klein. En wat mis ik het om haar naar school te brengen. Maar alles is gestopt. Er is geen ‘wat nu?’. Zo klein, pratend, lachend, zingend naar school. Er valt niks meer te leren. Er is niks anders belangrijk. We gaan er niet op vooruit, we staan stil.

We hebben alleen elkaar. Niets anders dan samen. Het komt altijd weer alleen op liefde neer. Hou elkaar vast, het is uiteindelijk het enige wat we hebben. Het is het enige waardoor we er allemaal op vooruit kunnen gaan.

Reacties op zijn column

Er zijn talloze reacties gekomen op deze prachtige column.

Ons hart gaat uit naar de slachtoffers  van dit vreselijke drama en hun familieleden. 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF