De eerste grote voorstelling die ik met mijn regisseur en artistiek leider Ivo van Hove maakte, was Rouw siert Electra. Ik was 28 en zelf nog enorm bezig om erachter te komen wie ik eigenlijk was. Wat wil ik? Wie heb ik lief? Wie zijn mijn ouders, en wie ben ik ten opzichte van hen?

Familiedrama

Het stuk werd in 1931 geschreven door de beroemde Amerikaanse toneelschrijver Eugene O’Neill. Hij baseerde zijn verhaal op het stuk der stukken: de Griekse oertragedie de Oresteia uit 458 voor Christus. Volgens Ivo was Rouw siert Electra het ultieme familiedrama. Een vertelling over hoe je kunt proberen je te ontworstelen aan je ouders, maar hoe je uiteindelijk altijd een product zal zijn van hun DNA en opvoeding. Het spelen van de rol van de dochter van dit gebroken gezin maakte grote indruk op me. Met het personage dat ik vertolkte, liep het niet goed af. Haar moeder vermoordde haar vader en zijzelf ging een relatie aan met haar broer om zich uiteindelijk in het ouderlijk huis op te sluiten, samen met ‘de geesten van haar voorvaderen’ door wie ze zich zou laten bespoken ‘tot de familievloek helemaal is uitgeboet’.

Jezelf losmaken

Niet echt een aangename kerstgedachte, maar wel (zij het enorm uitvergroot) op een bepaalde manier herkenbaar. Hoeveel mensen bezoeken niet een therapeut of vechten anderszins tijdens hun volwassen leven met de wonden die ze opliepen in hun jeugd? Juist om daadwerkelijk op te groeien moet je je blijkbaar los kunnen maken van je opvoeders, en in veel gevallen zelfs afzetten tegen je vader en moeder.

Dramatische verhalen

Nadat de tournee met groot succes was beëindigd, vertrok ik een jaar naar het buitenland om me te bezinnen en om erachter te komen wie ik was, los van het gezin. Nu ik 42 ben, merk ik dat ik minder op zoek ben naar de heftige, dramatische verhalen die het beeld bevestigen van de turbulente kindertijd die verwerkt en gewroken moet worden. Met ouderdom komt misschien wijsheid, zachtheid en vergevingsgezindheid. Mij maak je niet blijer dan met een kerstboom, mijn drie zussen, moeder, nichtjes en neven plus aanhang er gezellig omheen.

[green_note title=”Halina Reijn” text=”is actrice en schrijfster. Ze speelt in talloze films en schittert veelvuldig op de planken als voornaam lid van Toneelgroep Amsterdam. In 2005 debuteerde ze als schrijfster met Prinsesje Nooitgenoeg, recent kwam Loos uit. In 2007 won ze een Gouden Kalf, in 2013 de Theo d’Or.” ]

Film Lion

In de prachtige, waargebeurde film Lion verdwaalt een klein jongetje dat met zijn moeder en broertje in armoede maar gelukkig in een klein dorpje op het platteland in Indië leeft. Via allerlei omzwervingen belandt hij in een weeshuis en uiteindelijk wordt hij geadopteerd door een fantastisch koppel uit Australië. Met liefde en in weelde groeit hij op aan de zee, onder de zon, maar hij kan zijn echte moeder en broertje nooit vergeten. Hoeveel hij ook van zijn adoptieouders houdt, zodra hij volwassen is, staat zijn leven in het teken van nog maar één ding: zijn biologische mama terugvinden. Bij de aftiteling laten ze de echte, diep ontroerende beelden zien van de jongen en zijn moeder.

Familiebanden

De film doordringt je er als kijker van hoe ongelooflijk belangrijk familiebanden zijn. De eerste paar dagen, weken en maanden van een mensenleven zijn blijkbaar cruciaal. De manier waarop je je dan hecht aan de handen die je oppakken, de borst die je voedt en de schouder die je beschermt, is bepalend voor de rest van je leven. Lion draagt exact dezelfde boodschap in zich als Rouw siert Electra (je kunt je niet zomaar losrukken van je familie), maar de impact van de film is hoopgevender dan die van de voorstelling. Na het zien van Lion omarm je je geliefde naast je op de bank nog maar eens stevig, of hang je direct met je beste vriendin aan de telefoon en stuur je je moeder een spontane bos bloemen.

Vallen en opstaan

Nog altijd weet ik niet precies wie ik ben. Het leven gaat zoals bij iedereen met vallen en opstaan, en de mate waarin je jezelf kunt accepteren en begrijpen, verschilt per periode enorm. De kunst is het, denk ik, om te vieren, hoe gemankeerd ook, wie je liefhebt. Huisdier, kennis, buurvrouw, kind, kameraad, echtgenoot, biologische of adoptieouders, we hunkeren allemaal naar connectie en liefde, en ondanks alle butsen die we onvermijdelijk opliepen tijdens onze jonge jaren, is het zaak elkaar tegemoet te treden met een open en warm hart.

WENDY #17 nu verkrijgbaar

Lees meer van WENDY#17, die nu in de winkels ligt.