De kinderen van WENDY’s hoofdredacteur Robert hebben dyslexie. Eén keer in de twee weken blogt hij daarover. In deel 5 merkt Robert op hoe volwassen zijn dochter Bloeme al wordt…
Bloeme was deze week voor het eerst op haar nieuwe school. Ze vond het stil. Ze houdt zo van kletsen en dat kan ze heel goed met haar vriendinnen in de klas. Volgende week gaat ze op kamp en dan nog de musical (het eindstuk) en dan… Ze moet er niet aan denken. Het onvermijdelijke afscheid na zes jaren hetzelfde klasje, dezelfde juf, die warme, swingende Vrije School. Ze inhaleert alle resterende indrukken, zuigt alles op, afscheidsfeestje na afscheidsfeestje en na de zomer: een nieuwe wereld.
Eindelijk is taal niet alleen vijand, maar ook vriend
Ondertussen oefenen we avond na avond samen. Ik ben de stadsmuis, zij de veldmuis, uit Het Sleutelkruid van Paul Biegel. Ik ben diep onder de indruk van Bloeme’s spel, maar vooral haar kunst zoveel lappen tekst uit haar hoofd te onthouden. Heb zelf het script geschreven, ben hoofdredacteur van WENDY, leef van de taal, maar mijn dyslectische kind overtreft me in alles. Ze heeft een geweldige mimiek, waanzinnig gevoel voor drama en humor en de teksten rollen er soepel en knap uit. Het ontroert me. Eindelijk is de taal geen vijand, eindelijk is het ook haar vriendin. De taal zit in beelden in haar hoofd en ze laat alles er vloeiend uit rollen. Wow.
‘Waarom doen mensen dat papa?’
Het gaat ineens zo snel, zo angstaanjagend snel. Van een kind wordt ze een groot mens. Het gaat aan tafel ineens ook over de grote dingen. Door alles wat binnenkomt via social media, appgroepjes en internet valt het niet meer tegen te houden. We hebben het lang afgeschermd en geprobeerd de boel te verzachten, maar de wereld zit vol beelden die steeds sneller en heftiger op ons in beuken. Aanslag hier, steekpartij daar, ‘waarom papa, waarom doen mensen dat?’, ze vindt veel zielig, onbegrijpelijk en wil overal helpen en sponsorlopen voor organiseren. En dit weekend is het papa-oma-dochter-dag in Londen, ze is niet gek, het nieuws dat vandaar komt, is ingrijpend en houdt ook mijn 12-jarige in de greep. Maar haar verheugen is sterker dan mijn angst.
De grote sprong naar de grote wereld
Bloeme maakt de grote sprong naar de grote wereld. Ze ziet te veel, denk ik vaak. Maar het is niet tegen te houden. We verzachten en verhullen waar mogelijk, maar een 12-jarige is niet gek. De taal, hoe moeilijk in woorden ook voor dyslectici, zit vaak ook in beelden, en ergens is dat soms een zegen. Haar woede en frustratie van een tijdje terug lijken verdwenen, hoe harder de wereld wordt, hoe zachter mijn dochter. Ze kan in hoog tempo beter verwoorden wat ze denkt en voelt, we praten meer en meer op gelijkwaardige basis.
‘Papa, daar leer ik zoveel van’
Spangas
We maakten ons al lange tijd zorgen over haar verslaving aan Spangas. Als het maar even kan en we even niet opletten, kijkt ze naar die serie. Toen ik laatst vroeg waarom dat nou toch was – bang als ik ben voor schermen, verslavingen en slechte invloeden van de grote boze wereld– zei ze: ‘Papa, ik leer daar zo veel van. Het gaat over alle dingen die ook bij ons op school spelen en hoe je daar mee om kunt gaan.’ En verdomd, Bloeme is inderdaad sociaal zoveel meer ontspannen, handiger, heeft vriendinnen bij de vleet en daar knuffelt ze mee, letterlijk en figuurlijk.
‘Ik wil haar hand vasthouden’
Spangas vond ik lang een te grote sprong naar het echte leven. Maar ik moet het bekennen. Ze is aan het springen naar die grote wereld. Ik moet niet altijd maar haar hand willen vasthouden. Ik moet niet altijd bang zijn voor het diepe. De wereld is zoals de wereld is. Het is voor ons al te moeilijk om die altijd te begrijpen. Vaak genoeg is het mijn dochter die die grote wereld aan mij uitlegt. De wereld minder complex maakt. We moeten samen springen, samen durven. Bloeme is er klaar voor, nu papa nog.
Ze heeft ons nog zoveel te leren
Nog een paar weken, een zomervakantie en dan gaan we naar de grote school. Ik zet het liedje ‘Dochters’ van Marco Borsato nog maar eens op. Wat is ze mooi en wat staat de tijd haar goed… En ik zie haar spelen, onze veldmuis, en zie langzaam de leeuw in haar ontwaken. Laten de Bloeme’s van deze wereld maar ontluiken en de wereld een beetje mooier maken. Met haar dansen, haar acteren, haar talenten en haar liefde. Ze hebben ons nog zoveel te leren…
