Deze week worden Savannah en Romy begraven. Wendy denkt aan de meisjes en schrijft:
‘Dotan is het project #insidemybones gestart. Ik vind het een mooi initiatief. Als je naar mijn Insta en social kijkt de laatste dagen, zie je niet mijn stille verdriet.
Als ik een foto zou plaatsen van de dansvoorstelling van mijn dochtertje Lizzy van afgelopen zaterdag, dan zou je nooit weten dat ik tijdens de voorstelling bij elk nummer gevochten heb tegen mijn tranen. Mensen klappen en lachen en ik doe mee, maar vecht tegen die tranen die steeds maar opkomen.
Romy uit Hoevelaken en Savannah uit Bunschoten spelen al dagen door mijn hoofd. Die onschuldige 14-jarige jonge, mooie meiden. Zij zullen nooit meer op een podium staan en dansen. Bij elk mooi moment van de dag met mijn kinderen schieten deze meiden door mijn hoofd en voel ik een fractie van de paniek, angst en verdriet van wat hun dierbaren en zijzelf hebben moeten meemaken. 14 jaar, mijn Sem is ook 14 en ik vind het niet te bevatten. Wat een leed.
Dat geldt helaas voor vele onschuldige mensen de laatste jaren met alle dreigingen en aanslagen, of een heel gezin dat te water raakte en het niet overleefde. Een jonge vader en moeder met hun kleine meisje. Het laat me niet meer los en maakt me echt verdrietig. Die gedachte van al het verdriet voor de nabestaanden. Levens zijn verwoest. De ene na de andere leuke, gezellige foto op social komt voorbij, omdat de wereld maar doordraait. Kan de wereld niet even langer stilstaan bij al het leed en verlies dat we elkaar aandoen? Die behoefte voel ik dan. Het gáát maar door.. stilte. Rust, respect en liefde.
Diezelfde zaterdagavond stond ik juichend met mijn armen in de lucht bij het concert van Guus Meeuwis, gezellige foto op Insta, maar het was zo’n dubbel gevoel. Romy en Savannah zullen nooit meer naar een concert gaan. Toch kan social media ook hartverwarmend en betrokken zijn. Wanneer iemand zoek is, zoeken we massaal mee. Wanneer iemand hulp vraagt, helpen we massaal mee. Wanneer iemand verdrietig is, huilen we mee… En daar houd ik me dan maar aan vast #insidemybones’
– Wendy
