Van een succesvolle salesmanager voor een reclamebureau, naar vluchten voor je leven. Dat is de realiteit voor Zina Abboud (34) – die vier jaar geleden wegvluchtte uit Syrië, op zoek naar een beter en veiliger leven.

Nu vindt ze in Amsterdam haar geluk in onverwachte hoek.

Kun je iets vertellen over hoe je Syrië hebt verlaten?

‘Op 6 juni 2013 heb ik Syrië verlaten, omdat het niet meer veilig was voor mij om te blijven. Ik deed vrijwilligerswerk bij een kerk om mensen te helpen. Ik zorgde voor kleding en voeding. We zetten een schooltje voor ze op en mijn persoonlijke missie was om aan medicijnen voor ze te komen. Maar dit mocht allemaal niet van de regering. We werden bestempeld als terroristen, omdat we mensen hielpen die niet achter de regering stonden.

Op een gegeven moment zocht het leger naar me. Ik verstopte me in het huis van vrienden, maar na tien dagen was het echt tijd voor mij om te vluchten. Het was te gevaarlijk en ze zouden me opsluiten als ze me zouden vinden.’

En toen?

‘Ik ging eerst naar Istanbul in Turkije. Daar heb ik drie jaar gewoond. Het was heel erg zwaar. Ik werkte wel weer op een salesafdeling, maar kreeg nauwelijks betaald. Toen ben ik richting Nederland gereisd. Maar er zijn onderweg veel enge en nare dingen gebeurd. Zo moest ik twee pogingen wagen om in Griekenland te komen vanaf Turkije. De eerste keer zijn we met zijn allen in de zee beland en brachten ze ons weer terug. Diezelfde avond heb ik het meteen weer een tweede keer geprobeerd. Ik kwam op het eiland Samos terecht.

Hierna reisde ik naar Macedonië, Servië en Kroatië. Op de grens van Kroatië ben ik opgepakt. Ik heb drie nachten in de gevangenis gezeten. Ze behandelden ons (ik was met mijn zus en nicht) heel erg slecht. Toen we vrij werden gelaten vervolgden we onze reis naar Oostenrijk en vanuit Duitsland hebben we uiteindelijk de trein naar Amsterdam genomen.’

Je kwam aan in Amsterdam…

Zina werd gefotografeerd door Anne Dokter en geïnterviewd door Josephine Kay

‘Eigenlijk was het grappig hoe anders de mensen hier met ons om gingen. Overal waar we waren geweest wilde de politie ons oppakken. Hier ben ik op Amsterdam Centraal zelf op een politieagent afgestapt. Ik vertelde dat ik Syriër was en de politieman zei: “Oké, hoe kan ik je helpen?”.

We zijn samen naar het Leger des Heils gegaan en ze brachten ons naar een oud kantoor van een bank in de Bijlmer. Dat was wel heftig, 950 mensen verspreid over vijftien verdiepingen… Ik werd heel ongelukkig en depressief. Het kwam opeens heel hard binnen. Slapen op de grond, uren wachten totdat we iets konden eten. Ik werd ook drie keer heel erg ziek en moest naar het ziekenhuis. Ik kon niet accepteren dat dit mijn leven was.’

‘Samen Oud en Nieuw vieren’

‘We werden naar de Marnixstraat verhuisd. Tijdens Oud en Nieuw kwam er een journalist op bezoek. Ze wilde vijf asielzoekers aanbieden om Oud en Nieuw met haar te vieren. Ik mocht mee. Ze had eten uit mijn land gehaald, en vroeg of ik het wilde voorbereiden. Dat was een groot succes. We hebben heerlijk gedineerd met elkaar, echt bijzonder!’

En toen begon het balletje te rollen…

‘Ik had al vijf maanden niet meer gekookt, terwijl het echt een grote passie van me is. De journalist zei dat ik er iets mee moest doen. Ze begon mijn kookkunsten te promoten bij haar vrienden. Het ging opeens als een lopend vuurtje, iedereen had het over dat ik zo graag en goed kookte. Ik mocht daarom koken op events van het Leger des Heils en voordat ik het wist stond ik te koken voor de Gemeente Amsterdam, het AMC, fotomuseum FOAM en zelfs de koninklijke familie. Na negen maanden kreeg ik het verlossende nieuws, ik mocht in Nederland blijven en kreeg een verblijfsvergunning. Ik was zo blij!’

Wat zijn voor jou de zware momenten?

‘Ik mis mijn familie verschrikkelijk. Die wonen in Dubai. Die waren al verhuisd voordat de bom barstte in Syrië. Mijn vader is nu heel erg ziek, en ik kan hem niet opzoeken, omdat mensen uit Syrië niet zomaar het land in mogen. Dat geeft me een machteloos en verdrietig gevoel. Hij heeft mij nu nodig…”

De fotoshoot…

‘Ik vond het belangrijk dat ik blij keek op de foto. Iedereen wil mij (en vluchtelingen) altijd als zielig of verdrietig portretteren. Maar ik zit juist vol energie! Ik ben heel erg blij met het resultaat. Ik kijk blij!’

Happy on Friday

Het interview is onderdeel van het project Happy on Friday, bedacht en opgezet door Kim van der Hoeven: ‘Uit eigen ervaring ken ik de impact van ernstig ziek zijn. Ik bleek – net als mijn zusjes en moeder – het borstkankergen BRCA1 te hebben. Ik had een leuke, creatieve baan als beeldproducer bij magazine Glamour en genoot van mijn leven in Amsterdam.

In één klap nam alles een totaal andere wending toen ik ook – net als mijn zusjes – de diagnose borstkanker kreeg. Na drie heftige operaties, waaronder een borstreconstructie, en een langdurig herstel, zit ik eindelijk weer lekker in mijn vel. Mijn toekomst ziet er weer rooskleurig uit.
 Toen één van mijn zusjes een aantal jaar geleden mee deed aan het project ‘Borstbeeld’, waarbij 12 bekende fotografen vrouwen met borstkanker portretteerden, werd ik geïnspireerd. Trots en vol kracht straalde ze op een prachtige grote foto, geëxposeerd op het Museumplein in Amsterdam. Daar is het idee voor Happy on Friday geboren.

Voordat ik ziek werd organiseerde ik als beeldproducer fotoshoots met topteams uit de Nederlandse modewereld. Voor Happy on Friday wil ik mijn ervaring als creatief producer inzetten met de topteams van Nederland om vrouwen in een moeilijke periode van hun leven het gevoel van eigenwaarde terug geven. Een periode die ze kunnen afsluiten met een mooi portret die ze door hun omgeving cadeau krijgen of die je jezelf cadeau geeft.”

Wil jij ook zo’n mooie foto of wil je dit iemand cadeau geven na een zware tijd? Kijk eens op happyonfriday.nl.