Arie Boomsma heeft een goede band met zijn familie. Maar de verslaving van zijn broers deed een groot beroep op de veerkracht van het gezin. Samen sporten bracht iedereen weer bij elkaar.
Het familieteam
Ik heb twee verslaafde broers. Nu allebei ruim vijf jaar nuchter. Vaders van prachtige kinderen. Liefdevol en blij. Ik geloof dat ik het grotendeels aan sport te danken heb dat zij er weer zijn. Zo voelt het, alsof ik ze heb teruggekregen na een lange periode van onzekerheid, vervlakking en angst. Mijn jongste broer kwam al vroeg in aanraking met justitie. Als wij hem met de rest van het gezin gingen bezoeken op strak afgebakende bezoekuren, dacht ik tijdens de autorit vaak aan de momenten, eerder in ons leven, dat we voetbalden in de achtertuin of op de oprit bij ons huis, waar we de garagedeur als doel gebruikten. In de rust van de wedstrijden die het Nederlands elftal speelde, renden we naar buiten om even te tienen, dat fantastische voetbalspelletje. We waren onbezorgd, vol van het enthousiasme dat bij een kinderleven hoort.
Angst
Vanaf de achterbank van onze tweedehands Toyota Crown keek ik zo nu en dan naar de bezorgde gezichten van mijn ouders. Later begreep ik dat ik twijfel zag, onzekerheid over de manier waarop zij ons, hun kinderen, hadden opgevoed. In de blikken van mijn broers herkende ik mijn eigen angst. Dat onze jongste broer nog verder weg zou zakken. Dat zo’n straf hem zou verharden. Dat het misschien ook een beetje onze schuld was, dat we hem hadden moeten beschermen, behoeden voor elke misstap die hem naar de rand toe dreef. Mijn zusje was te jong om het te begrijpen. Haar blik bleef mij na al die autoritten nog het meest bij. Ik zag een spanning die ze zelf niet kon plaatsen. Ze droeg iets mee dat een meisje van tien niet hoort te dragen.
Afkickkliniek
Lang heb ik gedacht dat de band die wij in onze jeugd hadden opgebouwd, grotendeels door altijd samen te spelen en sporten, niet sterk genoeg was gebleken om onze levens op een goede manier op de baan te houden. Maar toen de jongste broer jaren later terugkwam van een afkickkliniek in Zuid-Afrika, kon je in een oogopslag zien dat hij was veranderd. Mijn andere broer zag dat ook, en besloot nog diezelfde maand naar Zuid-Afrika te gaan om van zijn verslaving af te komen. Daar begon hij met hardlopen. Beide broers zeggen dat het vooral het programma van de AA is, en de liefde van hun dierbaren, speciaal ook van onze ouders, waardoor ze nuchter blijven. Maar wie even met ze praat, komt al snel tot de conclusie dat sport de wind is in de zeilen van hun herstel. Wanneer we samen trainen, raakt dat mij daarom soms onverwacht hard.
De kracht van sport
De kracht van iets samen doen, met familie, maar zeker ook met vrienden of collega’s ligt in het symbool… samen iets doorstaan. Ondergaan. Je brengt tijd met elkaar door. Daarnaast is er het plezier dat je eraan beleeft. Je kunt elkaar motiveren, opjagen, steunen. Stuk voor stuk mooie waarden. En voor mij persoonlijk komt daar nog de wetenschap bij dat het in ons gezin allemaal zo anders had kunnen gaan. Samen trainen als fysiek bewijs dat het allemaal goed is gekomen. Een overwinning. Dankzij sport heb ik mijn broers terug.
WENDY #17 nu verkrijgbaar
Lees meer van WENDY#17, die nu in de winkels ligt.
