Als jij deze column leest, hoop ik dat jouw vader nog hier op aarde is en dat jij nog veel tijd met hem kan doorbrengen en al jouw vragen kan stellen en alle gesprekken kan voeren die je nog wenst. Helaas kan ik dat niet meer; ik moet mijn vader missen. Wat is het toch ontzettend pijnlijk, dat gemis, papa.
Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, nou echt niet. Tijd maakt in dit geval het verlies alleen maar erger. Het gemis is soms zo groot, dan wil ik even bellen of langskomen bij jou.
Een onvervangbaar verlies
Het is inmiddels tweeënhalf jaar geleden dat jij fysiek vertrokken bent uit ons leven. De laatste periode van je leven heb ik negen maanden intensief met jou opgetrokken. Beiden kregen wij toentertijd tegelijk chemo- en immunotherapie. Jij voor jouw Acute Myeloïde Leukemie (AML), ik voor mijn eiwitgevoelige borstkanker HER-2 neu positief. Zo… dit zijn nogal wat vaktermen.
Jij hebt het nog negen maanden volgehouden, voordat jouw lichaam niet meer kon. Jouw geest wilde nog wel, zo graag, maar je moest het aardse leven loslaten. Of je nou wilde of niet. Op was het, jouw tijd was gekomen. Maar kerst 2021 heb jij nog wel gehaald, papa, ondanks dat jij dacht van niet.
Op de exacte geboortedag van jouw kleinzoon, mijn zoon, zou jij 84 jaar geworden zijn. Ik weet nog dat jij mij vertelde dat jij zo graag 90 jaar wilde worden. Maar papa, weet je hoeveel mensen de 84 niet eens halen? Het afgelopen jaar heb ik helaas meerdere malen afscheid moeten nemen van vrienden, vriendinnen en andere dierbaren, 55 jaar of jonger. Niet normaal, papa. Jij hebt toch maar mooi jouw 84ste levensjaar bijna bereikt. En hoe! Tot die K*T kanker jou aanpakte, was je nog super vitaal en actief.
Kostbare herinneringen
De laatste maanden waren voor mij zeer speciaal. Ik heb je beter leren kennen, veel beter. Ik heb mooie gesprekken met je mogen voeren, misschien wel de mooiste die wij ooit gevoerd hebben. De tijd dat jij in het ziekenhuis lag, en ik naast jou mocht liggen op de kamer waren, ondanks de omstandigheden, super speciaal. Onze hotelkamer noemden wij het, maar het was natuurlijk gewoon een ziekenhuiskamer op de zesde verdieping van het Catherina in Eindhoven. Op de afdeling terminaal dus.
Hoe wrang is het dat wij nooit meer een gesprek kunnen voeren, althans, ik praat wel met jou, maar jij antwoordt niet. Niet fysiek. Misschien wel met “tekens” van bovenaf of als ik je vraag om advies, komt er een “soort” antwoord in de vorm van een oplossing. Jij, als registeraccountant, deed altijd mijn administratie. De cijfers stroomden door jouw bloed, helaas heb ik dat niet meegekregen van jou, maar gelukkig heb je het wel doorgegeven aan mijn broer. Hij helpt mij inmiddels met bijvoorbeeld de belastingaangiftes en administratie en andere zakelijke dingen waar ik zo’n hekel aan heb, zoals jij weet.
Oh, wat is het toch ontzettend pijnlijk, dat gemis, papa. Vorige maand juni was de maand van Vaderdag, alweer de derde keer dat ik je moest missen op deze dag.
Vragen zonder antwoorden
Ik heb nog zoveel vragen aan jou. Jij was een enorme charmeur, een mooie man en jij wist de meeste vrouwen direct om jouw vinger te winden. Tot aan de vrouwelijke arts en de verpleegsters in het ziekenhuis aan toe en zelfs de begrafenisondernemer was onder de indruk van jou. Hoe deed je dat toch? Je was niet altijd de makkelijkste man, niet voor jezelf en dus ook niet voor anderen en jouw kinderen. Tegenwoordig, zeker nu ik zelf een kind heb, begrijp ik je veel beter. Je hebt ook van jongs af aan jezelf moeten redden.
Je bent de studie voor registeraccountant gaan doen, omdat dat één van de weinige studies was die naast het studeren, ook een salaris opleverde. Je kon werken, geld verdienen én studeren tegelijkertijd. Volgens mij vond je dat werk in het gebied van accountancy trouwens helemaal niets. Toch heb je het gedaan, toch ben je doorgegaan en zorgde jij financieel voor ons. Nu je zo daarboven naar beneden kijkt, sterrenstof bent, zou je het nu ook zo weer gedaan hebben of heel anders? Ik ben zo benieuwd naar dat antwoord.
Jouw erfenis
Wat een temperament en energie had jij, ik geloof dat ik dat wel van jou geërfd heb. Krijg het in ieder geval vaak te horen, van de mensen die jou gekend hebben, dat ik jouw energie en geduld heb…. Haha… de energie is een overdosis, met het geduld had je mij wel wat beter mogen “belasten”.
Jouw kleinzoon, dus precies 65 jaar op dezelfde dag als jij geboren, en toch zie ik in hem niet al te veel van jou terug. Hij is rustig, zachtaardig, sociaal en op de juiste momenten geduldig. Hij heeft gelukkig wel jouw intelligentie en de looks. Wat hadden wij nog veel tijd met elkaar kunnen spenderen, energiek als jij was. Nogmaals, het was ons niet gegund. Je had hem nog veel kunnen leren en mij ook.
Nu, op dit moment dat ik deze column aan het schrijven ben, is er een enorme wolkbreuk en het dondert en het bliksemt. Ben jij dat, papa? Laat de zon maar schijnen hoor, wij hebben ons best gedaan. Spijt hebben helpt niet, verdriet laat ik toe, maar oh, oh, oh wat doet het soms pijn. Ik mis je, papa…. tot de maan en terug.
