Iedere dag zorgen de vrijwilligers bij het viscentrum in Abcoude voor blije gezichten. Niet alleen van de fanatieke senioren, maar ook van mensen waar vissen niet zo vanzelfsprekend voor is. Want in plaats van dat iedereen zijn hengel uit mag gooien in de gracht rondom Fort Abcoude, mogen alleen zestig plussers en mindervaliden een kans wagen. Maar waarom? WENDY sprak met Dirk (bestuur) over deze mooie plek langs het water.
Alleen zestigplussers en mindervaliden. Waar komt die keuze vandaan?
‘Het plezier van vissen is helaas niet voor iedereen vanzelfsprekend. Dus hebben wij besloten ons te richten op een andere doelgroep dan de meeste organisaties. Sinds jongs af aan is mij al aangeleerd dat je altijd je best moet doen om anderen te helpen. En door te werken bij het viscentrum draag ik daar een steentje aan bij.
Ik hoop met het viscentrum een mooi voorbeeld te zijn, dat andere organisaties en mensen inspireert om hetzelfde te doen. De blije gezichten van mindervaliden zijn goud waard. Hier hebben ze rust, zit niemand op hun lippen en zijn ze midden in de natuur. En het leukste: ze hoeven helemaal niks te vangen om alsnog met een big smile terug naar huis te keren. ‘Volgende keer ben ik er weer hoor, Dirk!’ Roepen ze dan.’
Alleen maar vrijwilligers
Drieëndertig vrijwilligers. Dat klinkt best veel toch? Maar helaas valt dat vies tegen. Dirk vertelt: ‘De een is tachtig en de ander gaat al richting de negentig. Ik zou er heel graag nog een aantal bij willen. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Het lijkt alsof vrijwilligerswerk steeds minder hip wordt en dat heeft voor organisaties, zoals de onze, uiteindelijk grote gevolgen.’
Doordat de meeste vrijwilligers al op leeftijd zijn, kunnen ze veel klusjes zoals grasmaaien, mindervaliden ondersteunen of het onderhouden van de steigers niet meer doen. Dirk hoopt dat mensen van middelbare leeftijd, na bijvoorbeeld het lezen van dit stuk, in gaan zien hoe hard dit werk nodig is en de stap zetten om te komen helpen. Maar voor nu vissen ze wat betreft vrijwilligerswerk nog achter het net.
Senioren
Na een tijdje rond het mooie fort te lopen, kwam ik een tevreden visser tegen op zijn stoel. ‘Het plezier dat op deze plek ontstaat is aanstekelijk: Ik was een dagje aan het werk als vrijwilliger toen er een meisje met autisme langs kwam. Ze had hélémaal geen zin om ook maar een hengel vast te houden. Geen enkele begeleider kreeg het voor elkaar om haar te vermaken. Ik probeerde haar op te fleuren door het vangen van een vis, maar terwijl ik een handje aas het water ingooide, keek ze ineens op. Ik vroeg haar of ze ook een handje wilde gooien. Ze heeft uren lang niks anders meer gedaan dan aas gooien en lachen terwijl het in het water viel. Zo simpel kan het zijn.’
Met dit artikel hopen we een kijkje te geven in het hartverwarmende werk dat deze vrijwilligers dagelijks verrichten en de positieve impact die ze hebben op de gemeenschap. Voel jij de motivatie al door je lijf gieren? En wil je graag een handje helpen? Dat kan. Klik hier voor meer informatie.
