fbpx

Wereldkankerdag: Marjan Huydts over het grote verlies van haar dochter Frédérique: ‘Ook als ze er niet meer zijn leef je als ouder voort in je kinderen’

Wie vroeger naar Goede Tijden Slechte Tijden keek zal zich haar nog herinneren: Annette, gespeeld door de sprankelende Frédérique Huydts. Vandaag is het Wereldkankerdag en delen we het verhaal van haar moeder Marjan Huydts (80), die eerst haar zoon Bobbie en daarna haar dochter Frédérique verloor. Bobbie werd 21, Frédérique 38.

Marjan Huydts: ‘Na elke chemo kwam Piekie, zo noemde ik Frédérique, altijd een paar dagen thuis uitpuffen. Ik sliep dan bij haar op haar kamer. Ik slaap er nog steeds. Ik vind het fijn om in haar kamer te zijn, tussen haar oude knuffels, tekeningen en foto’s, aan de achterkant van het huis, waar het licht is en zonnig. Het is geen altaar geworden; ik heb er gewoon nooit iets aan veranderd sinds ze het huis uitging. Dat mens is gek, denken kinderen die hier komen misschien wel, die slaapt tussen honderd oude knuffels, maar dat kan me niks schelen. Dat is fijn aan ouder worden; het maakt me niks meer uit wat anderen van me denken. Mensen zeggen vaak dat ik zo dapper ben. Eerst je ene kind verliezen en dan het andere, waar haal je de kracht vandaan om nog door te gaan, vragen ze me. Natuurlijk zijn er momenten geweest dat ik dacht: laat mij ook maar gaan. En als er een elegante manier zou zijn om ermee te stoppen, zou ik het misschien wel doen – mijn leven is in feite voltooid. Maar er is toch altijd een reden om door te gaan. Het is gek, maar ook als ze er niet meer zijn, leef je als moeder voor en door je kinderen.

Als ik in de put zit, krijg ik altijd wel weer een appje van bijvoorbeeld een oude vriendin van Frédérique die me ergens voor uitnodigt. Ik heb nog veel contact met haar oude vrienden en collega’s, van peuterschool tot toneelschool, en ze zijn allemaal zo schattig. Richard Groenendijk, die sprak tijdens haar crematie en er ook weer stond toen mijn man drie jaar geleden overleed. Rick Engelkes. Angela Schijf en Eva Duijve- stein, met wie ze in Meiden van De Wit zat. Angela’s kinderen noemen me “oma Jan” en ze komen hier soms logeren. De middelste dochter van Angela is vernoemd naar Frédérique; Mensje Frédérique heet ze. Ook Mary-Lou van Stenis zie ik nog vaak. Laatst belde ze me op: ga je een paar dagen mee naar Menton? Zit ik opeens weer in Zuid-Frankrijk. Heerlijke dagen zijn dat. Frédérique heeft een mooie erfenis achtergelaten. Ook met de vriend die ze toen had, heb ik nog veel contact en zijn vrouw zie ik echt als mijn schoondochter. Met twee oude vriendinnen ga ik een paar keer per jaar op vakantie. Op 3 april, de sterfdag van Frédérique, zat het huis hier altijd vol vrienden, tot ik het na tien jaar zelf mooi vond geweest omdat ik mensen niet te veel wil belasten. Soms denk ik weleens dat Frédérique haar vrienden heeft gevraagd goed voor me te zorgen, ze zijn allemaal nog zo lief voor me.’

Weg van de ellende thuis

‘Frédérique was achttien toen haar broertje Bobbie overleed, nu 31 jaar geleden.
De allerleukste en -liefste jongen was hij. ‘Waren alle kinderen maar zoals Bobbie,’ zeiden de leraren op school tegen me. Op zijn zeventiende ging het mis. Hij had schizofrenie. Waarom en hoe zich dat opeens kon manifesteren weet niemand, maar het schijnt vaker te gebeuren in de jaren dat pubers volwassen worden. Ik probeerde hem te redden, maar hij werd zieker en zieker. Hij moest gedwongen worden opgenomen. Vier jaar later sprong Bobbie voor de trein. Het was een afschuwelijke tijd, alleen maar narigheid, en tegen Frédérique zeiden we: “Blijf jij maar lekker in Maastricht”, waar ze in het eerste jaar zat van de Toneelschool. “Weg van de ellende hier.” We gaven haar mijn oude autootje zodat ze gemakkelijk op en neer kon tussen Maastricht en ons huis in Wassenaar. Ze heeft er een goede tijd gehad. Acteurs zijn invoelende mensen; ze heeft in Maastricht veel troost gevonden. “Nu moet ik voor twee leven,” heeft ze na de dood van Bobbie weleens gezegd.

Ze wilde voor ons zorgen en kwam bijna elk weekend met haar autootje terug naar Wassenaar. Dingen die niet leuk waren, hield ze voor ons weg. Met Frédérique was het altijd lachen. Een clown was ze, met een enorme galgenhumor. Maar dat kwam niet alleen door de dood van haar broertje, als kind was ze al zo energiek en vol humor. Ik weet nog dat ze nooit tijd had om te eten, er waren veel te veel andere leuke dingen om te doen. En altijd grappen maken, hè. Tot de laatste dag eigenlijk. Toen duidelijk was geworden dat ze niet meer beter zou worden, koos ze voor euthanasie. Vind je het goed, mam, vroeg ze nog heel lief. Het zou op maandag 3 april om twee uur ’s middags gebeuren en ik weet nog dat ze ’s morgens, toen de dokter bij haar kwam, riep: “Je bent te vroeg hoor, Henk, het is nog geen twee uur!” Dat was Frédérique ten voeten uit, een morbide humor had ze. Haar vriendinnen van vroeger zeggen nu ook: “Met Fred hebben we voor een heel leven gelachen.”’

Veertig perfecte jaren

‘Het geeft me troost dat de eerste veertig jaar van mijn leven perfect waren. Op mijn vijftiende kwam ik mijn man en grote liefde tegen, we kregen twee prachtige kinderen, hadden heerlijke vakanties in ons huisje in Zuid-Frankrijk, een mooi huis in Wassenaar, altijd mensen en kinderen om ons heen. Elke winter gingen we met vier andere gezinnen samen op skivakantie. Ik omring me graag met foto’s en kijk daarnaar om mezelf te herinneren wat voor mooi leven ik heb gehad. Daarom woon ik ook nog steeds in het huis waar Frédérique en Bobbie zijn opgegroeid. In dit huis liggen al mijn herinneringen, heb ik de mooiste jaren van mijn leven meegemaakt. De muren hangen vol portretten van de kinderen. Als ik zou weggaan, zouden de herinneringen ook minder tastbaar worden.

Het is hier nog zoals het altijd was. Met de blauwe ruiten op de muur van Bobbies zolderkamer, de kamer van Frédérique. Een van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd in mijn leven, is dat je moet kijken naar wat je hebt, niet naar wat je bent kwijtgeraakt. Stel dat ik nooit kinderen had gekregen, dat was erger geweest. Ik had mijn kinderen niet willen missen. Zo’n gezin in Oss dat in één klap twee jonge kinderen is kwijtgeraakt, dat snijdt door mijn ziel. Doordat Frédérique euthanasie kreeg, kon ik op een mooie en rustige manier afscheid van haar nemen, we hebben er zelfs nog samen om gegiecheld. Deze ouders hebben die kans niet gekregen. Ik heb veel dingen om dankbaar voor te zijn. Stel dat ik een Syrische moeder was geweest met twee kinderen die in de oorlog zijn doodgeschoten… Mijn kinderen hebben een heerlijk leven gehad.

Ik heb me ook nooit afgevraagd waarom mij dit is overkomen. Ik heb geen jaloerse aard, denk niet: waarom ik wel en zij niet. Misschien komt het doordat ik ben geboren in de oorlog. In die tijd hadden de mensen niets. Teleurstellingen horen óók bij het leven, met die moraal ben ik opgegroeid. Drie vrouwen met wie ik vroeger in de straat woonde, zijn hun kinderen al kwijtgeraakt. Ik ben niet de enige die een groot verdriet in zich draagt, maar het mooie is dan weer dat deze vrouwen goede vriendinnen van me zijn geworden doordat we hetzelfde hebben meegemaakt. Ik denk weleens dat mensen nu weinig ruggengraat hebben omdat ze nergens meer voor hoeven te vechten. Tegenwoordig hebben we alles, ouders doen er alles aan om teleurstellingen voor hun kinderen te voorkomen. Maar dat is niet goed, je moet weerstand opbouwen tegen het leven.’

Een clown met een huilend hart

‘Ik heb ooit twee spreuken uitgeknipt voor een dochter van een vriendin die het moeilijk had, die eigenlijk ook op mij van toepassing zijn. Ze liggen hier nog in de kast, een beetje verkreukt en vergeeld inmiddels. De eerste die ik zo mooi vond, is van de schrijfster Marguerite Yourcenar. “Je moet niet huilen om wat niet meer is, maar blij zijn met wat is geweest,” schrijft zij. Ook deze van de kunstschilder Anselm Feuerbach heb ik altijd bewaard: “De humor draagt de ziel over afgronden heen en leert ze met haar eigen leed te spelen.” Denk niet dat ik altijd zo optimistisch ben hoor, ik ben ook een clown met een huilend hart, maar ik durf wel te zeggen dat het me weer is gelukt om momenten van geluk te kunnen voelen. Een paar weken geleden groeiden er prachtige vliegenzwammen in de tuin. Ik heb ze elke dag gefotografeerd en de foto’s op mijn iPad gezet. De natuur is zo mooi. Ik woon hier tussen de bossen en ik heb altijd honden gehad, elke dag liep ik wel met ze door het bos. Als ik overvliegende ganzen en zwanen hoor, ga ik naar buiten om naar ze te kijken. Ik houd van harde regen en veel sneeuw, dat vind ik leuk. In de natuur heb ik meer vertrouwen dan in de mensen; mensen kunnen elkaar bedriegen, dieren niet.

Met Frédérique kwam ik voor het eerst in de tropen. Toen ze klaar was met de behandelingen en alles goed leek te gaan, boekten we een week in een resort in Tobago. “Mam, ruik je het, dit zijn de tropen,” zei Frédérique. Ik zal die geur nooit vergeten. Drie weken voor haar dood maakten we nog samen een reis door Costa Rica. Het leek goed met haar te gaan, maar toen we terugkwamen bleek dat de artsen niets meer konden doen. Ik ben héél blij dat we die reizen nog samen hebben gemaakt.

Ik praat nog steeds graag over Frédérique, dat doe ik ook voor haar. Dan is ze er toch nog een beetje. Ik vind het ook fijn om naar haar op beeld te kijken. Van Villa Felderhof, waar Frédérique een keer aan meedeed, heb ik urenlang beeldmateriaal gekregen, soms kijk ik daar naar. Maar ik moet niet te lang heel diep terugdenken. Dan kan ik beter even met een boek in het zonnetje in de tuin gaan zitten.’

Frédérique Huydts (1967-2006) was een Nederlandse actrice. Ze overleed aan de gevolgen van darmkanker. Heel Nederland kende Frédérique door haar rol van Annette in de begindagen van Goede Tijden Slechte Tijden, toen de serie ongekend populair was. Later was Frédérique onder meer te zien in Meiden van De Wit en In naam der Koningin. In 2006 deed ze mee aan Wie is de Mol? Ze won, maar was al overleden toen de finale – met haar toestemming – werd uitgezonden. Ze werd voor het eerst ziek in 2004. Aanvankelijk leek na de behandelingen alles goed te gaan, maar in 2006 kwam de kanker helaas terug.

Dit artikel verscheen eerder in Wendy 24.

varen 19 aug 04 023 Wereldkankerdag: Marjan Huydts over het grote verlies van haar dochter Frédérique: 'Ook als ze er niet meer zijn leef je als ouder voort in je kinderen'

 



WENDY Zomer special

Zomer op een eiland!


Een special vol eilandliefde en eilandinspiratie.


 

LAAT JE INSPIREREN DOOR ONZE WEKELIJKSE NIEUWSBRIEF