Een mengeling van trots en weemoed groeit in mijn borstkas – en sijpelt via mijn ogen in traanvorm naar buiten. Ik sta weer achter een taart te snotteren, terwijl de kaarsjes worden uitgeblazen. Tweemaal per jaar is het raak. Mijn kleine hummeltje, die voor mijn gevoel vorige week nog in een luier in mijn armen lag, staat daar groot te zijn en te luid gezang te ontvangen. Flitsen van fietsen voor de eerste keer, de verbazing omvergeduwd te worden door een geit en het genot van het proeven van een allereerste ijsje, draaien zich als een speelfilm af in mijn geheugen. Vroeger was mijn geboortedag het leukste moment in de jaarlijkse cyclus. Ik wist wat ik wilde hebben voor mezelf. Nu kom ik niet verder dan een praktische lijst. Net zoals ik liever kleren voor hen koop, wel uitgebreid kook als zij er zijn, is mijn verjaardag verbleekt naast die van hen. Zolang die kleine donderstralen, die al dezelfde schoenmaat als ik hebben, gezond zijn, schijnt voor mij de zon.