Miljuschka zegt:

Mindful zorgt ervoor dat je met aandacht kunt werken en leven. Ik heb intens veel bewondering voor mensen die dit beheersen. Ik ben altijd met twintig dingen tegelijk bezig en loop in zeven sloten tegelijk. Voordat ik het ene project heb afgerond, stap ik alweer in het andere. Ik doe meetings bellend terwijl ik rij. Overhoor de topografie van mijn zoon terwijl ik mijn nagels lak. Kook ondertussen, als mijn lief en ik de verbouwingspunten doorspreken. Om maar een klein voorbeeld te geven dat het leven voor mij nooit één ding tegelijkertijd is.

De eigenaresse van dit blad, Wendy, is – als het om mindful gaat – voor mijn gevoel juist heer en meester. Er kunnen honderd dingen tegelijk lopen, fotografen in de bosjes liggen, niks krijgt haar uit balans. Iedere keer dat ze een kamer betreedt, komt ze binnen met dezelfde kalme uitstraling en een soort natuurlijk evenwicht. Het mooie is dat wanneer ze met iemand een gesprek voert, het echt een gesprek is in het hier en nu. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik halverwege een conversatie alweer afdwaal naar lijstjes van boodschappen die ik moet halen.

Ik weet nog goed dat ik een belletje kreeg van Erland, destijds mijn baas bij RTL. Het was net tussen de opnames door, ik was onderweg naar de wc, telefoon in mijn hand, omdat ik tussendoor ook nog iets aan het uploaden was. Het zweet brak mij uit, om uiteenlopende redenen. Ten eerste omdat mijn baas mij belde; meestal een gevalletje “het kwartje kan twee kanten op vallen”. Of je staat morgen op straat, of je mag een nieuw programma presenteren. Niks van dat alles. Hij kwam met de mededeling dat Wendy met mij wilde praten.

Wederom kreeg ik een opvlieger. Wendy van Dijk, de enige echte, wilde met mij afspreken! Je weet wel, die vrouw waarmee ik opgegroeid was op tv. In godesnaam, wat kon ik voor haar betekenen. Dapper maakte ik een afspraak op een plek waar ik me veilig voelde, houvast had in een omgeving die gevuld was met eten. Nog nooit had ik haar ontmoet en niet veel later zat ik met haar in de kantine van mijn toenmalige programma aan de lunch. Ik schepte uit pure stress mijn bord veel te vol. Wendy deed tot mijn verbazing precies hetzelfde, ze deed eigenlijk niet voor mij onder. Kijkend naar haar balancerende lunch namen mijn gedachtes weer de vrije loop. Hoe kan het toch dat ze er zo goed uitziet met zo’n honger? Zou ze veel sporten? Wat heeft ze eigenlijk een dik haar. Nee stop, focus Mil, práát met haar.

Voordat ik het wist zat ik in een echt gesprek over eten, familie en yoga. Zo anders dan we normaliter gewend zijn, liet ze mij me zo gewaardeerd en speciaal voelen. Puur en alleen omdat ze echt de tijd nam, zich niet liet afleiden, voerde ze met mij een gesprek met aandacht in het hier en nu. Ze stelde me voor om voor haar te gaan schrijven en recepten te creëren. Zoals altijd nam ik de uitdaging met beide handen aan. Zoals Pippi Langkous altijd zei: ‘Ik heb het nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Aka mijn levensmotto. Gek genoeg is schrijven het enige wat echt mindful moet. Ik kan er niets naast doen, anders lukt het gewoon niet. Ik kan je niet uitleggen hoe dankbaar ik daarvoor ben. Want ik zit nu in mijn tuin de deadline te halen. Iedereen die in het huis verbouwt, heeft vragen, maar ik kan echt even niets anders dan dit. Telefoon uit. Sorry! Dit is een heerlijk oprecht excuus waar ik gretig gebruik van maak. Mijn stukje mindful is zomaar een cadeautje uit onverwachte hoek.